Terugblik 2017 ; Het hebben van werk vs. UWV

Het is inmiddels een jaar geleden dat ik mijn eerste en tot nog toe enige blog heb geschreven. Zoals ik toen aangaf had ik na een 13 maanden lange zoektocht als 50-plusser eindelijk werk gevonden en ben ik per 1 januari in dienst getreden als planner bij bedrijf MR. MR had mij namelijk een contract aangeboden voor 4 maanden (t/m 30 april, 2017), gevolgd door een contract voor 7 maanden (t/m 30 november 2017), en inmiddels heb ik het jaarcontract getekend (t/m 30 november 2018). MR richt zich op de hulpbehoevende medemens met een lichamelijke beperking, en ik ben daar als 'planner woningaanpassingen' in dienst getreden . Na enkele maanden werd mij duidelijk dat dit onderdeel binnen de MR-organisatie een “pilot” is. Maandag 2 januari was mijn eerste werkdag, en het werd mij al snel duidelijk dat de organisatie iets anders in elkaar zat dan ik had verwacht. In nette spijkerbroek, overhemd en gepoetste schoenen kwam ik aan, maar werd meteen in het magazijn ingezet om de voorraad van het materiaal te gaan tellen (jaarlijkse balans). Met mijn logistieke achtergrond riep de inrichting van het magazijn versus de te gebruiken formulieren om de voorraad op te schrijven meteen vragen op, die vervolgens door de manager onmiddellijk te niet werd gedaan. Na de eerste werkdag kwam ik met kleren vol stof thuis. Eén ding was meteen duidelijk, geen overhemden en nette schoenen meer, maar voortaan sweaters/ hoodies en sneakers. De volgende dag - 3 januari – werd ik wegwijs gemaakt met het computersysteem. Met gemengde gevoelens keek ik het aan, en maakte notities met de gedachte “hoe kan een bedrijf voor zo’n omslachtig systeem hebben gekozen ?” …. Per direct kon ik het systeem “Syntess” van mijn vorige werkgever BS heilig verklaren, alhoewel dat systeem ook zijn eigenaardigheden had, m.n. “vastlopen”. Ik ging er vanuit dat ik ca. 15 monteurs moest inplannen, maar de eerste week waren er een paar die nog vrij hadden, en een aantal die (langdurig) ziek waren … M.n. het naar verhouding hoge aantal zieken verbaasde mij. Na mijn eerste werkweek was er vrijdag aan het einde van de dag een soort van Nieuwjaarsborrel. Twee monteurs staan mij daarvan bij. De eerste wist met veel overtuiging te melden dat iedereen binnen deze organisatie maar 3 keer een contract krijgt aangeboden, waarna het contract niet naar vast dienstverband wordt omgezet. De ander was een oudere monteur die sinds oktober 2016 in de ziektewet zat met een versleten rug. Daarvoor was hij ZZP ‘er. Ik kreeg zo mijn bedenkingen of ik er wel goed aangedaan had om voor dit bedrijf te kiezen. Tegelijkertijd wist ik dat ik niet veel keus had. MR heeft een Duitse achtergrond met meerdere filialen in Nederland, m.a.w. mijn verwachting was Deutsche Gründlichkeit …. Toen ik in december 2016 het contract had getekend was ik ’s avonds gebeld door een aannemer die serieus interesse in mij had als planner. Het was de bedoeling dat hij zijn bedrijf ging uitbreiden, maar voor mij belde hij net even te laat. We spraken die avond af dat ik het de eerste 4 maanden bij MR zal aankijken, om eventueel daarna een keus te kunnen maken …. Tenslotte was hij ook nog niet zover met zijn reorganisatieplannen. Zaterdag 7 januari vulde ik op de website van het UWV in dat ik inmiddels werk had gevonden, zodat mijn uitkering kon worden beëindigd. Omdat ik op het online-formulier had aangegeven dat het een 4 maandencontract betrof, eventueel gevolgd door een 7 maandencontract en daarna een jaarcontract, werd ik maandagochtend 9 januari prompt door het UWV (Alkmaar) gebeld met de mededeling, dan wel het advies, vooral ingeschreven te blijven. Mocht ik na 4 maanden opnieuw mijn baan verliezen, dan zal het mijn nieuwe aanvraag in ieder geval vergemakkelijken. Hier staat wel tegenover dat ik de maandelijks mijn inkomsten (van bedrijf MR) dien op te geven.

De tweede werkweek waren er meer monteurs te plannen, maar zeker niet het aantal wat ik in het verleden gewend was. Anderzijds is het plansysteem zo omslachtig, dat het een tijdrovende bezigheid is om überhaupt monteurs in te plannen. Op dat moment was het voor mij persoonlijk ook moeilijk om in te schatten hoe lang de verschillende soorten werkzaamheden / disciplines per monteur in uren is uit te drukken. MR voert namelijk verschillende bouwgerelateerde werkzaamheden uit, en niet iedere monteur is voor elke discipline geschikt. Tegelijkertijd worden deze werkzaamheden in heel Nederland uitgevoerd. Verder werd duidelijk dat hulpbehoevende mensen niet altijd thuis kunnen zijn. Was het in de Transport/Logistiek de normaalste de zaak van de wereld dat wanneer je iets inplant de klant/opdrachtgever aanwezig is, in deze branche duidelijk niet. Ook toen ik in de Installatie Techniek (verwarming) plande, maakte de klant spoedig tijd vrij om thuis aanwezig te kunnen zijn. Waar ik nu werk is dat absoluut niet het geval. Mensen moeten naar de dokter, ziekenhuis, bridgemiddag, op vaste tijden gewassen worden of juist rusten, boodschappen doen. Even bellen en een afspraak maken blijkt in de praktijk een heidens karwei. In die eerste twee weken merkte ik ook een soort wrijving bij de monteurs op. Als snel werd duidelijk dat dit voor mijn tijd ook al speelde, maar inmiddels was ik wel bedreigd, zelfs in die vorm dat een aangifte gegrond zou zijn. Op vrijdagavond 13 januari woonde ik de nieuwjaarsreceptie van het Haarlemse hetisnetwerken.nu bij. Aan het eind van de receptie werd aan een aantal mensen - die recentelijk een nieuwe baan hadden gevonden - gevraagd om een korte speech te houden. Met overtuiging (maar met gemende gevoelens) vertelde ik dat ik blij was eindelijk weer aan het werk te zijn, mijn ervaringen van het voorgaande jaar, maar tegelijkertijd vroeg ik mijzelf af of ik dit nu werkelijk meende ? Eind januari ontving ik mijn eerste salaris van MR, en tot mijn verrassing was het netto inkomen vrijwel gelijk aan het bedrag bij mijn voorgaande werkgever. Bij BS ontving ik namelijk geen reisgeld omdat ik 8 kilometer van mijn werk woonde, nu ontvang ik wel reisgeld omdat mijn werkplek 16km van mijn woonplaats is. In eerste instantie ging ik er vanuit dat ik bij BS waarschijnlijk in een hogere belastinggroep zat, maar al snel werd duidelijk dat het verschil voor een groot deel te maken had met de (te) hoge kosten van het pensioenfonds (PMT) waar ik bij mijn vorige werkgever onder viel. Een aantal jaar geleden was PMT (Metaal en Techniek) één van de slechtst schorende pensioenfondsen van Nederland, en wat heb ik een spijt dat ik in 2008 daar mijn (eerdere) pensioenopbouw naar toe heb overgeheveld. Daarnaast heb ik mij wel eens afgevraagd wat dit pensioenfonds jaarlijks kwijt is aan het verspreiden van (onnodige) post. Het zal mij niet verbazen dat een deel van de betaalde premie aan PMT ten goede komt aan OTIB (het Opleidings- en ontwikkelingsfonds voor het Technisch InstallatieBedrijf), met een vergelijkbare informatie voorziening waar ik persoonlijk geen resultaatgerichte hulp aan ondervonden heb. In de eerste week van februari vulde ik op de website van het UWV mijn inkomsten bij MR over januari 2017 in. Tot mijn verbazing ontving een week later ca € 300 (netto) op mijn bankrekening. Op dat moment ging ik er van uit dat dit een voorafrekening van het opgebouwde vakantiegeld van het UWV was. Een maand later deed ik precies hetzelfde, en ontving ik wederom ca. € 300, - van het UWV. Omdat ik bang was dat er iets fout is gegaan maakte ik op 11 maart 2017 via de website van het UWV (tab “mijn berichten”) hier melding van. De volgende dag ontving ik in mijn UWV-berichtenbox het volgende antwoord : “Deze betalingen zijn geen verrekeningen van bijvoorbeeld vakantiegeld, maar een aanvullende uitkering. U heeft recht op een aanvullende uitkering als uw inkomsten uit werk met 87,5% lager zijn dan uw WW-maandloon (€3.xxx,xx). Bij de uitbetaling van januari en februari hebben wij uw inkomsten uit werk afgetrokken van uw WW-maandloon. Let u er wel op dat u de loonheffingskorting laat aanpassen op uw WW-uitkering.” Ik had hier voorheen wel iets over gelezen, maar in mijn naïviteit was ik er van uit gegaan dat hiermee 87,5% van mijn laatste inkomen (UWV werkeloosheidsuitkering) werd bedoeld. Op 15 maart heb ik ‘s avonds de “loonheffingskorting” via de UWV website aangepast. Prompt werd ik de volgende dag 16 maart overdag weer door het UWV (Alkmaar) gebeld, met de vraag waarom ik de “loonheffingskorting” via de UWV website had aangepast ? Zover ik bovenstaande kon begrijpen heb ik mijn situatie aan de UWV medewerker uitgelegd. Van hem kreeg ik vervolgens te horen dat deze aanvullende uitkering nog 19 maanden wordt uitbetaald. Omdat ik een arbeidsverleden van 32 jaar werk heb, had ik na mijn dienstverband bij BS recht op 32 maanden WW-uitkering. Daarvan had ik 13 maanden gebruikt, waardoor ik volgens het UWV nog recht heb op 19 maanden aanvulling (a.g.v. de 87,5% regeling), wat neerkomt t/m 31 juli 2018. Omdat op dat moment de situatie bij MR niet erg stabiel leek, gaf ik aan dat ik liever heb dat die 19 maanden WW-uitkering blijven staan, terwijl ik ondertussen aan de hand van nieuw op te bouwen dienstjaren nieuwe maanden kan opbouwen voor een eventuele uitkering, mocht ik wederom in zo'n situatie komen. Dat bleek echter niet mogelijk, want één van de opmerkingen van de UWV medewerker was : “Na 6 maanden werk wordt uw arbeidsverleden over de laatste 5 jaar bekeken en daarin mag u een jaar (12 maanden) een WW-uitkering gehad hebben ...” Deze laatste opmerking roept bij mij (nog steeds) vragen op, i.p.v. dat het opheldering geeft. Ik heb namelijk 13 maanden een uitkering ontvangen, en waaronder valt dan de aanvullende uitkering van de 87,5% regeling, waar ikzelf niet om gevraagd heb ?? !! Is dit weer één van die “goede ideeën” van “mijn vriend” Lodewijk Asscher ??? (Toch maar eens gaan rekenen, mijn huidige bruto salaris is ca. 17% minder t.o.v. het salaris bij mijn voorgaande werkgever. Omdat ik daar netto niet zo verschrikkelijk veel van merk , moet die pensioenpremie aan PMT destijds echt bizar hoog zijn geweest. De tijd zal het leren, bij het invullen van de belastingsopgaaf over 2018). Nadat ik dit alles op mij heb laten in werken, kon en kan ik niks anders concluderen dat ik een dief van mijn eigen portemonnee ben als ik niet van de aanvullende uitkering van de 87,5% regeling gebruik maak. Mocht ik na 1 augustus 2018 in de WW terecht komen, dan veranderd dat namelijk niks aan de situatie van dat moment, of ik er nu wel of niet gebruik van maak. Als planner denk ik (financieel) op de lange termijn, maar op dit punt kan ik maar beter voor het moment kiezen …. Over het geheel genomen is dit voor mij persoonlijk (en vele anderen) een vreemde situatie … , die ik op dat moment amper kon geloven, dus reageerde ’s avonds (16 maart 2017) weer middels de berichten box van het UWV, nu om zwart op wit te krijgen of “mijn gedachtegang” inderdaad klopt. Dat antwoord kreeg ik niet, de volgende dag was het wederbericht dat ik middels de telefoon contact op kon nemen met het UWV. Op vrijdag 7 april heb ik om twee redenen mijn eerste dag vrij genomen. Ten eerste om telefonisch contact op te nemen met het UWV om te verifiëren of mijn gedachtegang klopt. Omstreeks 09:30 belde ik en werd in zekere zin mijn gedachtegang bevestigd. Nogmaals probeerde ik met terugwerkende kracht mijn 19 maanden aanvullende uitkering om te zetten naar een 19 maanden “te goed” , voor het geval ik het (met mijn 50+ leeftijd) echt nodig mocht hebben, maar die situatie blijkt in geen geval te bestaan … Ook niet als ik niet binnen die 87,5% regeling was gevallen …. Ondertussen werd ook duidelijk dat -zolang ik gebruik maak van deze regeling- ik per 1 april wederom een sollicitatieplicht heb gekregen van 4 activiteiten per 4 weken. Omdat ik een nieuwe baan had gevonden was ik de eerste 3 maanden vrijgesteld van de sollicitatieplicht, ahhumm. Na het telefoongesprek met de medewerkster (front-office ?) van het UWV, nam ik een bak koffie, en zag ondertussen dat UWV de uitbetaling over maart 2017 had gedaan, nu ca. € 200,- netto (over ca. € 500,- bruto) .. € 100,- netto minder dan de 2 maanden ervoor, dat zal de loonheffingskorting zijn, die maar bij één werkgever mag worden “afgetrokken” … (NOTE : Dat maakt meteen duidelijk waarom het hebben van meerdere banen in Nederland qua loonheffingskorting niet altijd loont, maar misschien dat ik na het invullen van mijn belastingaangifte over 2018 mijn mening hierover kan of moet bijstellen). Toch kon ik het niet geloven, dus belde ik een uur later nogmaals het UWV om wederom te verifiëren of mijn gemaakte visie over de situatie klopte …. Ik kreeg nu een andere medewerkster aan de telefoon, en mijn zienswijze werd nogmaals bevestigd. Vervolgens merkte ik droog en brutaal op; “m.a.w. als ik naast mijn huidige werk 4 sollicitatieactiviteiten per 4 weken doe, levert mij dat dus € 200, - netto (€ 500, - bruto) per maand op ?, dat is makkelijk verdienen ….” Deze dame was echter niet op haar mondje gevallen en antwoordde iets in de trant van : “Nou , meneer Jansen, u kan het ook zien als de mogelijkheid die wij u bieden om uw positie op de arbeidsmarkt te verbeteren”… Daarmee heeft zij een sterk punt (waar ik later op terug kom). De tweede reden dat ik die dag (7 april) vrij had genomen was dat ik er op had aangestuurd een sollicitatiegesprek die dag in te plannen. Uitgerekend op de dag (december 2016) dat ik het contract bij mijn huidige werkgever had getekend was ik ’s avonds door een aannemer (uit mijn netwerk) gebeld voor een gesprek. Omdat het bedrijf op termijn ging uitbreiden waren zij opzoek naar een planner. We hebben toen afgesproken dat ik het binnen MR eerst zou aankijken en dat wij contact zouden houden. In februari en maart 2018 ben ik hierover een aantal maal terug gebeld, en uiteindelijk zou het gesprek begin april 2018 plaats vinden. Hoewel de benadering (februari/maart) van de kant van mijn relatie kwam, werd het geplande persoonlijke gesprek zelf een paar keer uitgesteld, waardoor ik in april het gevoel kreeg dat ik nu “zoekende” was. Ik besloot daarom de eer aan mijn zelf te houden, en niet achter alles en iedereen aan te lopen …. Tenslotte had ik wel wat anders aan mijn hoofd. Hoewel ik het niet geheel naar mijn zin had op mijn werk, gaf het wel een bepaalde stabiliteit ten opzichte van mijn situatie privé. Ik herinner mij de periode 1994 – 2004, mijn jaren als dertiger, een tijd dat ik energie uit mijn werk haalde. Een tijd vol met nieuwe uitdagingen die ik allemaal blindelings en deels onervaren aannam, met als hoogtepunt de periode 2000 – 2002, waar ik naast mijn werk als transportplanner ook ca. 9 uur per week (2 tot 3 avonden in de week) stage liep bij een grafisch/reclame bureau en tegelijkertijd privé diverse websites onderhield, waaronder een online-radiostation. Wat is er van die gast overgebleven ? Nu kom ik elke avond moe en futloos thuis, hoezo energie uit werk? Half januari 2017 werd mijn vader opgenomen ten behoeve van een knie operatie. Na een kleine 2 weken ziekenhuis Amsterdam mocht hij in Haarlem in een verzorgingshuis revalideren. Gelukkig, want ik heb een grote aversie tegen ziekenhuizen. Ik weet het, dit zit tussen mijn oren. Het ligt aan mij. Eind maart werd duidelijk dat de knie operatie mislukt was a.g.v. een bacterie. Om het compleet te maken kreeg mijn moeder die maand een TIA …, maar na één nachtziekenhuis mocht zij alweer naar huis. Vervolgens kreeg mijn vader een tweede knieoperatie waar bij een tijdelijke knieprothese werd geplaatst met daarin antibiotica … (zover ik het snap). Uiteindelijk volgde half september 2017 de derde (en hopelijk laatste) operatie voor de blijvende knie. Ik heb het ziekenhuis en verzorgingshuis niet plat gelopen. In het begin 2x in de week, maar toen het een langdurige kwestie begon te worden beperkte ik mijn bezoek tot hooguit 1x per week. Misschien te weinig, maar ik voelde mij er niet op mijn gemak. Enerzijds was ik moe en futloos (ik zie mijzelf daarom absoluut niet als mantelzorger), anderzijds omdat de opmerkingen en het gedrag mij deed herinneren aan de mindere kant van mijn jeugd. Toen ik dat thuis (februari 2017) met mijn vrouw en dochter besprak, adviseerde mijn dochter dat ik of een psycholoog moest gaan bezoeken, of anders eens een mindfulness training moest gaan volgen. Zelf geloof(de) ik er in dat ik alles in en uit mijn leven wel een plek heb gegeven, met ander woorden deze jongen heeft dat niet nodig, laat staan dat ik daar geld aan uit ga geven.Prompt loop ik tijdens een concert eind februari iemand tegen het lijf met een achtergrond in de psychologie. In eerste instantie ging ik er vanuit dat dit mijn “bestemming” geweest moest zijn, iets waarin ik door eerdere ervaringen in ben gaan geloven. Maar na een paar maanden werd al snel duidelijk dat dit niet de persoon is waar ik nieuwe kracht uit kan putten. Tegelijkertijd moest ik mijn positie op de arbeidsmarkt zien te verbeteren … Easier said than Done !! Het heeft in mijn situatie geen tot weinig zin om op vacatures te reageren waarbij het bij voorbaat vast staat dat bepaalde bedrijven minder betalen dan mijn huidige salaris bij MR. De keus blijkt in de praktijk dan ook zeer beperkt, en ik heb er bijna een dagtaak aan om de 4 activiteiten (lees vacatures) per periode te vinden. En wanneer ik wordt uitgenodigd moet ik er op aansturen dat het gesprek in de avonduren of in het weekend plaats vindt. Omdat ik regelmatig onder werktijd gebeld werd, heb ik vrij snel onderstaande zin aan mijn motivatiebrieven toe moeten voegen. “Wanneer u in mij de geschikte kandidaat ziet, dan stel ik het zeer prijs dat u mij in de avonduren benaderd. Dit om mijn toekomst bij mijn huidige werkgever niet bij voorbaat te benadelen”.Niks is zo vervelend als je tijdens een druk moment op je werk gestoord wordt, en een rustig plekje moet zoeken om een telefoongesprek met een eventueel toekomstig werkgever moet voeren. Dat komt nogal vreemd over bij je collega’s . Tussen 15 april en 5 december 2017 heb ik 34 sollicitatie/motivatie brieven geschreven. Omdat ik op een enkele website mijn CV heb laten staan, ben ik in diezelfde periode ook door 5 recruiters telefonisch benaderd.Uiteindelijk heeft dit slechts 2 telefonische sollicitatie- gesprekken opgeleverd, 2 persoonlijk sollicitatie gesprekken, en 1 persoonlijk gesprek bij een recruiter. Bij de twee telefonische sollicitatiegesprekken viel ik af nadat ik mijn salarisindicatie moest afgeven. De drie persoonlijke gesprekken op uitnodiging vonden plaats in de periode augustus / begin september. Bij de eerste kwamen wij er wederzijds achter dat er geen match was, domweg omdat ik geen verstand heb van de techniek van de verschillende metaalbewerkende machines. Begrijpelijk, maar zij zochten toch een planner ? Inderdaad, maar ook om de productieduur van de te gebruiken machines (ca 40 verschillende) in te kunnen schatten. Bij het tweede bedrijf waar ik (op het eind van de dag) werd uitgenodigd bleek het om een tijdelijke functie voor een periode van 2 jaar te gaan. Het aangeboden salaris lag aanzienlijk hoger dan mijn huidige salaris (en ca € 150, - bruto lager dan bij mijn vorige werkgever), maar omdat het een project voor slechts 2 jaar betrof, werd tijdens het gesprek snel duidelijk dat ik na die twee jaar wederom als werkzoekende te boek zal staan. Ondanks dat werd ik op bijna liefelijke wijze uitgenodigd voor een tweede gesprek, dit om de puntjes op de “i” te kunnen zetten. Helaas een afwijzing van mijn kant, dit omdat ik ‘het avontuur’ niet aan durfde te gaan, waarbij de kans groot zijn dat ik op mijn 55ste weer zonder werk zou komen te zitten. Het gesprek met de recruiter ’s avonds verliep subliem, bijna ouwe jongens krentenbrood, temeer omdat wij beiden verschillende logistieke bedrijven kenden, en dan met name bepaalde chauffeurs bij naam. Ik zou de juiste man op de juiste plaats zijn, maar helaas. Enkele weken later bleek dat ikzelf al eerder bij het Transportbedrijf had gesolliciteerd waar deze recruiter een planner voor zocht. In hun afwijzing anderhalve maand eerder hadden zij o.a. geschreven “dat er te weinig aanknopingspunten zijn om u uit te nodigen voor een oriënterend gesprek”. Ondanks het enthousiasme van de recruiter zou het inderdaad een beetje raar zijn om mij dan alsnog uit te nodigen. Van de 34 motivatiebrieven namen dertien bedrijven niet de moeite om terug te reageren.

Omdat ik het gevoel had (heb) dat mijn huidige situatie nergens toe leidde, en ik van verschillende mensen steeds hetzelfde kreeg te horen (psycholoog, mindfulness, yoga) heb ik op een vrije dag begin juli een afspraak met mijn huisarts gemaakt. Ik heb haar beknopt de situatie uitgelegd, en het advies wat ik van familie en vrienden kreeg voorgelegd. Haar reactie was (lachend): “ik heb je nu 5 minuten aangehoord, Als persoon zie ik jou bij geen van drieën zitten…. Ik denk dat ik je daarom maar verwijs naar een psycholoog, dat is voor jou nog het meest ‘dichtbij’ “ … Eind augustus 2017 had ik mijn eerste afspraak bij een psycholoog. In 4 sessies heb ik hem mijn verhaal proberen duidelijk te maken, met de cynische toevoeging dat ik de afgelopen 7 jaar alleen leef voor de ca. 20 dagen per jaar dat ik mij wel gelukkig voel (met vrienden op stap, concerten en USA trips) … Vrij vertaald, het gevoel hebben te leven tussen extremen …Aan het eind van de vierde sessie gaf de psycholoog aan dat hij met mijn situatie niet veel kan. Ik lijk al mijn ervaringen een plek gegeven te hebben, een antwoord of verklaring ervoor te hebben. Ik lijk te weten waar het aan ligt, maar tegelijkertijd geen idee te hebben om “er uit te komen”. Vervolgens heeft hij mij door verwezen naar een collega, waar ik inmiddels 2 sessies gedaan heb. Zij zal gaan proberen mij wegen te laten vinden waarop ik mij meer dan 20 dagen per jaar gelukkig zal voelen. Het is verrassend te ontdekken dat nadat ik heb laten ontvallen dat ik een psycholoog bezoek, meerdere mensen in mijn omgeving lieten weten dit ook gedaan te hebben en / of nog steeds doen. Dat wist ik voorheen dus niet …. Op het moment van schrijven van deze blog heb ik (voorzichtig) het idee dat het op mijn werk beter gaat. Nadat, naar verhouding veel collega’s zijn vervangen, lijkt MR een nieuwe weg te zijn in gegaan. Er is in oktober 2017 een bouwkundige aangenomen waarmee ik ook in het verleden heb gewerkt. We zitten op één lijn en delen dezelfde ruimte op kantoor. Ons onderdeel van het bedrijf gaat 1 maart 2018 verhuizen naar een eigen pand specifiek voor woningaanpassingen, waardoor ook het type werk wat wij binnen de organisatie doen een eigen (beter passende) uitstraling zal krijgen. De eerder genoemde “pilot” is daardoor omgezet daar iets definitiefs. Het idee om wat nieuws / groots op te bouwen, doet mij goed. Nou maar hopen dat op termijn ook het persoonlijk financiële plaatje daar aan wordt aangepast. Ondertussen zal ik nog 7 maanden (zinloos ?) moeten door solliciteren om de zgn beter betaalde functie te vinden, dit om tegelijkertijd geen dief van mijn eigen portemonnee te zijn … Dat blijft toch een vreemd verhaal, is het niet ?

naar volgende hoofdstuk / blog >> Burnout ...... ???​ [if !supportLineBreakNewLine] [endif]